بررسی و مقایسه خصوصیّات خاک خندق ها (مطالعه موردی: منطقه چابهار و سیستان)

استفاده بی رویه از زمین به دلیل افزایش جمعیّت باعث کاهش حاصلخیزی، تخریب و فرسایش آن گردیده است. فرایند نهایی این برداشت های نامعقول، افزایش چالش های اقتصادی - اجتماعی و زیست محیطی است. بخش عمده تلفات خاک از طریق فرسایش آبی صورت می گیرد که پیشرفته و حادّ آن،نوع خندقی است. هدف از اجرای این پژوهش، مقایسه خاک خندق های دو منطقه چابهار (خندق شماره 1 و 2) و سیستان است. برای اجرای این پژوهش، محدوده پراکنش خندق ها و همچنین نوع اقلیم آنها مشخّص شد. بر اساس مطالعات میدانی برخی از خصوصیّات خندق ها در نقاط مختلف آنها شناسایی گردید. از محلّ سر و فاصله­های 25، 50 و 75 درصد طول آنها، از دولایه خاک سطحی (15-0) و عمقی (30-15 سانتی متری) نمونه های خاک برداشت و به آزمایشگاه منتقل شد. ویژگی های اسیدیته، شوری، درصد سدیم قابل تبادل، ظرفیّت تبادل کاتیونی،درصد اشباع و بافت خاک اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از برنامه آماری spss موردتجزیه و تحلیل قرار گرفت. مقایسه میانگین خصوصیّات فیزیکی و شیمیایی خاک با استفاده از آزمون t نشان داد که بین مقدار ph، ec، sar، cec، esp، sp، رس، سیلت و شن در منطقه چابهار و سیستان اختلاف معنی داری وجود ندارد. شکل پروفیل عمودی رأس خندق های منطقه چابهار به ترتیب مایل و غارمانند و از سیستان عمودی است. پلان عمومی خندق های چابهار از نوع پنجه ای و خطّی بوده ولی در منطقه سیستان به صورت مرکّب است. از لحاظ پلان رأس خندق شباهت های بین برخی از خندق ها وجود دارد. به صورتی که خندق های u و vشکلبه ترتیب دارای پلان رأس شاخه ای و نقطه ایاست.